A kto myśli i kto z myślenia czyni sprawę najważniejszą, ten wprawdzie może w tej dziedzinie zajść daleko, ale taki człowiek zamienił ziemię nad wodę i musi kiedyś utonąć.

Bardzo lubię ten cytat z Wilka stepowego. Takie słowa mogły paść tylko z ust outsidera, ponieważ to właśnie on stara się za pomocą myśli zrozumieć świat. Choć wydaje się to oczywiste, w pewnym momencie spostrzega on, że ta droga nie ma końca, gdyż proces myślowy zawsze będzie generował kolejne pytania. Człowiek, który chce zrozumieć świat za pomocą myśli przypomina kogoś, kto każdego dnia produkuje więcej śmieci i według którego problemem jest zbyt małe wysypisko śmieci. Nie widzi, że to on sam generuje problem.

Oczywiście pokusa skorzystania z narzędzia, jakim jest myślenie jest niezwykle kusząca. To za jej pomocą dokonaliśmy tego, o czym marzyli nasi przodkowie – zapanowaliśmy nad czasem i przestrzenią, chociaż tylko do pewnego stopnia, prędkość światła wciąć jest dla nas ograniczeniem nie do przejścia. Jednak myśl – jak to ma w zwyczaju – nie poprzestaje nad tym tylko usilnie szuka wyjścia z tej sytuacji planując podboje kosmiczne. Smutny paradoks polega jednak nad tym, że choć poszerzyliśmy czas i przestrzeń, to zaczyna nam brakować jednego i drugiego. Czas wydaje się biec szybciej, a zasoby naszej planety się kurczą. I nic się diametralnie nie zmieni, dopóki człowiek nie zrozumie, że dominacja myśli nie jest wcale najlepszą drogą.

Owszem, przeciętny współczesny człowiek osiągnął w myśleniu biegłość średniowiecznego naukowca, ale jego kontakt z emocjami, ciałem, naturą oraz umiejętność przebywania w ciszy jest w ciągłym regresie. Tak łatwo zapomnieć, że mądrość i inteligencja to nie synonimy. Dopóki człowiek nie wróci do równowagi w powyższych sferach, marzenia o uzdrowieniu ludzkości możemy uznać za mrzonkę.