Kolejny dzień z rzędu zaglądanie na portale społecznościowe grozi rakiem instant. Jak wszyscy dobrze wiemy, w Polsce od dłuższego czasu rządzi dyktatura i jeśli masz choć trochę oleju w głowie, powinieneś wyjść na ulice i walczyć o ten wspaniały świat sprzed dyktatu. Nie będę analizował całej sytuacji, gdyż naprawdę są ważniejsze sprawy, natomiast zajmę się jedną grupą, która najwidoczniej zapomniała o tym co powinna robić.

Artyści, bo o nich oczywiście chodzi, stają się powoli coraz częściej kojarzeni z kolejną okładką Newsweeka niż premierą filmową czy książkową. Nie możemy być cicho, to nasz obowiązek walczyć o wolność, wykorzystujemy dany nam kapitał zaufania – tłumaczą. Otóż drogi artysto, może gdybyś był prawdziwie niezależnym twórcą, to zapewne twój głos miałby dla mnie jakieś znaczenie. Jednak ponieważ od lat co kwartał jesteś twarzą kolejnej marki, to jakie mogę mieć do ciebie zaufanie? Jeśli tak łatwo cię kupić, to skąd mogę mieć pewność, że twoim zleceniodawcą nie jest prawda, ale partia polityczna?

Polityka to nie jest gra dla ludzi miłujących prawdę, a to prawdę powinien umiłować artysta. To brudna gra, w której wszystkie chwyty są dozwolone, a cel uświęca środki. To środowisko tak nienaturalne dla artysty, że intuicyjnie powinien trzymać się od niego z daleka. Rolą artysty jest tworzyć i jednoczyć, a nie sposób robić żadnej z tych rzeczy, gdy trzeba się opowiedzieć po którejkolwiek stronie. Zaangażowani politycznie artyści zachowują się jak dzieci wciąż wierzące w Świętego Mikołaja. Wydaje im się, że walczą o prawdę, tymczasem stają się tylko narzędziem w ręku polityków. Inna sprawa, że wielu zaangażowanych artystów doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Było im wspaniale w poprzednich czasach. Gdy stali się celebrytami, ich książki i filmy były rozchwytywane i dystrybuowane przez resortowe media, mogli uwierzyć, że te czasy nigdy się nie skończą. Tylko czy to są prawdziwi artyści, którzy powinni być dla społeczeństwa autorytetem?

Naprawdę trudno mi zrozumieć, dlaczego nikt spośród artystów i ludzi ich popierających nie przeczytał ze zrozumieniem „Folwarku zwierzęcego” ani „Atlasu zbuntowanego”. Gdyby to zrobił, zrozumiałby, że jeśli mamy chujowy rząd i chcąc go obalić będziemy popierać równie chujową opozycję, to nawet dojdzie do zmiany, pozostanie ten sam chujowy poziom. To dlatego wybiorę się dzisiaj do kina, a nie pójdę palić świec.