Gdy Francis Fukuyama opublikował „Koniec historii”, być może posunął się za daleko w swoim stwierdzeniu. Historia to przede wszystkim zapis naszych dziejów, a więc dopóki będzie istniał czas, historia będzie trwała. Jednak w jednym można zgodzić się z Fukuyamą. Skończył się pewien model historii, przez co wciąż stoimy przed wielkim wyzwaniem, jakim jest stworzenie kolejnego.

Naszej historii zawsze towarzyszyła pogoń za wzrostem. Czy było to zdobywanie nowych ziem, podbój innych krajów czy odkrywanie nowych lądów. Była to pogoń za różnymi ideami, co przejawiało się w formie zarówno destrukcyjnej poprzez wojny, jak również twórczej poprzez rozwój nauki, sztuki czy filozofii. Była to również pogoń za postępem technicznym. Otrzymaliśmy dzięki niemu świat, w którym obecnie żyjmy, pełen możliwości, o których mogli tylko pomarzyć nasi poprzednicy.

Problem polega na tym, że w większości opisanych wyżej dziedzin osiągnęliśmy stan optymalny. Nie mamy już nowych lądów do odkrycia. Pola bitewne zastąpione zostały bardziej wyrafinowanymi wojnami, w których przeciętny obywatel nie będzie już uczestniczył. Trudno o rewolucyjne idee, nawet postęp techniczny wydaje się powoli zjadać swój własny ogon. Auta nie będą już miały krótszych dróg hamowania. Lepsza rozdzielczość telewizorów i drukarek niewiele da, bo nasze oko nie jest już genetycznie możliwe do dostrzeżenia różnic między obecnymi technologiami.

Wyzwanie, przed który obecnie stoimy jest inne niż w przypadku naszych przodków. Mamy obecnie nadmiar wszystkiego, co dosłownie materializuje się w górach oceanicznych śmieci. Nasza rola to posegregowanie wszystkich osiągnięć i przemyślenie tego wszystkiego na nowo. Potrzebny nam pomost między dziedzictwem naszych przodków a współczesnością, aby stworzyć świat, z którego będziemy mogli być wreszcie dumni.