Jest takie stwierdzenie: liczby nie kłamią. Niezwykle trudno z nim dyskutować, w końcu wynik liczbowy nie jest czymś, co można różnorako interpretować. Obecna technologia dała nam niezwykle precyzyjne narzędzia do obliczeń. Na dobrą sprawę możemy obliczyć dzisiaj wszystko i to właśnie robią zarówno korporacje, jak i mniejsze firmy. Tylko czy o czymś po drodze nie zapominamy?

Czytając książki ekonomistów takich jak Hayek czy von Mises nie sposób nie zauważyć, że jest w nich mało o samych liczbach. Jest za to bardzo dużo o społeczeństwie oraz zasadach w nim panujących. Na dobrą sprawę są to książki o stosunkach międzyludzkich osadzonych w realiach ekonomicznych. Wówczas było jasne, że ekonomii nie tworzą systemy, tylko ludzie. Przez wiele lat przeciętny człowiek, o ile rzeczywiście był pracowity, mógł poprzez swoją pracę wytworzyć bogactwo. Obecnie nie jest to już takie proste.

We współczesnych zakładach możemy obliczyć wydajność każdego pracownika. Jeżeli tylko jesteś zalogowany do systemu, każdy pracodawca może mierzyć wydajność. To, że pracownik się stara i pracuje nie jest już dla pracodawcy wystarczającą korzyścią. On musi jeszcze wypełniać normy i oczekiwania. Często te oczekiwania dotyczą nie tylko samej pracy, ale stosunku do pracy. Każdy pracownik korporacji może z nostalgią przeczytać słowa wspomnianego wyżej von Misesa:

„Pracownik nie jest winien swemu pracodawcy służalczości i posłuszeństwa. Jest mu jedynie winien usługę, za którą otrzymuje zapłatę, będącą nie łaską, lecz zasłużonym wynagrodzeniem”.

Obecna ekonomia, opierająca się na wskaźnikach i oczekująca od pracowników lojalności i posłuszeństwa zapomina o czynniku ludzkim. Owszem, jest go dużo w ogłoszeniach rekrutacyjnych, w realnym świcie najzwyczajniej brakuje na niego czasu, ponieważ wszyscy starają się wyrobić te normy. Każdy, kto się temu sprzeciwi, usłyszy magiczne zdanie: liczby nie kłamią. Owszem, o jednak nie wspominanie o tym, co naprawdę ważne, też jest formą kłamstwa.