Spore oburzenie wywołała ostatnia wypowiedź wicepremiera Morawickiego. Na pytanie, dlaczego przeciętny obywatel dysponuje kwotą wolną od podatku dziesięciokrotnie niższą niż poseł odpowiedział, że posłowie ciężko pracują i od dawna nie mieli żadnej podwyżki. Mimo wszystko nie sądzę, że miał złe intencje. On po prostu inaczej nie potrafi.

Jedno z lepszych stwierdzeń psychologii głosi, że człowiek nie jest w stanie zrozumieć drugiego, jeżeli nie przeżył tego co on w choćby minimalnym stopniu. Jak zatem pan wicepremier, który ostatnie swojego życia spędził na kierowniczych stanowiskach w bankowości, ma zrozumieć sytuację przeciętnego obywatela? Nie jest to problem wyłącznie polski. W USA średni roczny dochód to 42 tys. dolarów. Tymczasem w Kongresie zasiada 382 milionerów. Czyje interesy będą realizować? Bogatych czy ubogich? To jest też największe zagrożenie prezydentury Donalda Trumpa. Jak człowiek, który od małego został wychowany w luksusie – w końcu przejął biznes po ojcu – ma teraz zrozumieć sytuację przeciętnego Amerykanina? To tak jak nigdy nie zagrać w grę i chcieć się rzetelnie wypowiedzieć na jej temat po przeczytaniu jej opisu.

Różnica między polskimi politykami a amerykańskimi polega na tym, że w USA bogaci ludzie angażują się w politykę, aby poszerzać swoje wpływy. W Polsce do polityki garną się głównie ci, którzy chcą się dorobić. Dieta poselska, choć wciąż niższa niż za granicą, to wciąż dużo więcej niż średnia krajowa. Jednak jeśli przyjrzeć się bliżej twarzom polskich polityków, to nie sposób zauważyć, że tworzą ją ci sami ludzie. Od ponad 25 lat obywatele wybierają 60% tych samych polityków, którzy co jakiś czas zmieniają jedynie ugrupowania. Czyje interesy oni reprezentują?

Ludzie, którzy chcą realnie zmienić ten świat na lepsze, zakładają fundacje, zaczynają działać społecznie, tworzą. Mało kto garnie się do polityki, gdyż wie, jakie układy tam panują. Dlatego nie łudźmy się, że nagle polityce zaczną głosować przeciwko swojemu interesowi. Tak było, jest i będzie.