Oglądając film dokumentalny o Wojtku Bellonie widz ma bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony mamy lata 60 – te, a więc czas wielkiej stagnacji i szarości. To czasy, gdy służby bezpieczeństwa mogą pod byle pretekstem aresztować każdego obywatela i panuje cenzura. Jednak to również czasy, w których bez telefonu i samochodu urządzało się niezliczone rajdy i wycieczki z przyjaciółmi. Gdy nie mając pieniędzy i samochodu można było zjeździć cały kraj. Brak pracy nie był przeszkodą, a brak pieniędzy nie pozbawiał człowieka godności ani nie kazał mu ich na gwałt znajdować. Dało się żyć bez nich, o czym świadczą wspomnienia artystów, którzy tworzyli w tamtych czasach. Przede wszystkim, były to czasy, gdy nikomu się nie spieszyło. Z dzisiejszej perspektywy brzmi to nierealnie.

Ten wpis nie jest próbą restauracji socjalizmu. Zdaję sobie sprawę, że jest to system, który na dłuższą metę nie jest możliwy do utrzymania, jednak warto się zastanowić, czy pewnych jego cech nie warto naśladować. Żyjemy w czasach ciągłego pośpiechu, gdy kusi się nas ciągłym nadmiarem wrażeń, za które trzeba płacić – lub najlepiej żyć na kredyt. Jednocześnie w tym kotle atrakcji i doznań takie wartości jak przyjaźń czy szczera wartościowa rozmowa stają się deficytowe, ponieważ ani jednego ani drugiego rynek nie ma w ofercie.

Owszem, Hayek miał rację. Nawet najgorsza odmiana kapitalizmu jest lepsze niż system totalitarny, ponieważ zawsze daje nam jakieś pole manewru. Zamiast uciekać warto przypomnieć sobie o tamtych dziwnych czasach i spróbować naśladować ich szarych bohaterów. Jeśli czegoś możemy się nauczyć, to tego, że najcenniejsze rzeczy w życiu nie są czymś, co można kupić. I mając to na uwadze warto pójść na łąkę i nazbierać bukiet polnych kwiatów zamiast kupować te w markecie. Porozmawiać z kimś szczerze zamiast scrollować telefon. Sięgnąć po gitarę a nie odpalać Spotify. To wystarczy.