Na samym początku chcę zaznaczyć, że martwienie się jest w porządku. Nie daj się zwieść ludziom, którzy każą ci być wieczne szczęśliwym i zadowolonym. Jeśli nie martwisz, to są dwa wytłumaczenia. Jesteś głupcem i nie zdajesz sobie sprawy z konsekwencji pewnych działań lub jesteś wielkim egoistą, który ma cały świat gdzieś. Osoba, która martwi się i troszczy to ktoś, komu zarówno swój los jak i los świata nie jest obojętny. Podstawowy problem zamartwiania się polega na tym, że w większości martwimy się zupełnie nie tym, co trzeba. Jednak na samym początku musisz odpowiedzieć sobie na jedno zajebiście ważne pytanie. Brzmi ono następująco:

Kto jest najważniejszy w twoim życiu?

Zadaję czasami to pytanie i lubię obserwować, jak ludzie szukają odpowiedzi. Moje dzieci, mąż, żona – padają różne, jednak żadna z nich nie jest prawdziwa. Liczysz się tylko ty sam. Oto odwieczna odpowiedź, dlaczego ludzie wciąż czują się samotni, niezrozumiani i nie wysłuchani, chociaż wciąż przebywają w towarzystwie innych ludzi. Każdy człowiek jest egoistą, również ja. Przez większą część czasu myślimy tylko i wyłącznie o sobie, nie o dzieciach, żonie, mężu czy świecie. A nawet jeśli o nich myślimy, to głównie o tym, co sobie myślą o nas, a więc i tak jest to myślenie o sobie. 90% zmartwień, które mamy w życiu, dotyczą tylko i wyłącznie tego, co pomyślą lub zrobią inni ludzie o nas lub w stosunku do nas.

W tym momencie pozostaje odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego – jak słusznie zauważył Mark Twain – większość naszych zmartwień nigdy się nie wydarza? Odpowiedź padła powyżej. Ponieważ inni ludzie również troszczą się tylko i wyłącznie o siebie. Dlatego równie dobrze możesz iść na zakupy w piżamie i z nieuczesaną fryzurą i o ile nie jesteś celebrytką, większość ludzi nie zwróci na to uwagi. Przypomnij sobie, kto obsługiwał cię podczas ostatnich zakupów? Mężczyzna czy kobieta? Jak wyglądał lub wyglądała? Założę się, że nie pamiętasz. Dlaczego? Ponieważ myślałeś o sobie, inni ludzie cię nie interesują. I nie jest to złe, tak działa nasza psychika, zapewne w dobrej intencji, dbając o nasze przetrwanie.

Nie od dziś wiadomo, że nikt poza nami samymi, nie traktuje nas tak poważnie. Pisał o tym Maxwell Maltz w Nowej psychocybernetyce:

Nadmierna troska o to, co ludzie sobie pomyślą, hamuje rozwój osobowości bardziej niż cokolwiek. Prawda jest taka, że zwykle przypisujemy ludziom znacznie więcej zainteresowania naszą osobą, niż nam go poświęcają w rzeczywistości.

Zmień punkt skupienia, a zmieni się wszystko.

Tymczasem człowiek jest święcie przekonany, że wszyscy wokół widzą i komentują to, co robi i jak wygląda. Poza kilkoma ludźmi, którzy mają za dużo wolnego czasu i to robią, nikogo to nie interesuje. I tutaj możemy przejść do konstruktywnej części. Skoro już wiesz, że ludzie nie interesują się tobą, to zacznij martwić się o to, co jest ważne. Edukacja, ekologia, pomoc społeczna, sztuka, a przede wszystkim drugi człowiek – jest tyle ważnych rzeczy wokół nas, jednak dostrzeżemy je dopiero wtedy, gdy tak bardzo przestaniemy martwić się sobą. A wtedy zadziała pewien paradoks. Im bardziej człowiek troszczy się i pomaga innym, tym w dłuższej perspektywie pomaga samemu sobie. Bo pod tą warstwą nadmiernego skoncentrowania na sobie tkwi ogromna, pierwotna tęsknota za troską i zainteresowaniem ze strony drugiego człowieka. W dłuższej perspektywie może to być najlepsza inwestycja w twoim życiu, ponieważ o ile egoizm się przydaje w życiu, prawdziwe szczęście zawsze doświadcza się wtedy, gdy się o nim zapomina.