Tommy Wiseau to postać, której nie trzeba przedstawiać, szczególnie teraz, wkrótce po premierze „The disaster artist”. Oto człowiek, który miał w sobie chęć i motywację, aby pokazać światu to, co w nim najlepsze, przez co zyskał sobie miana najgorszego reżysera świata. Takie historie skłaniają do refleksji na temat tego, czy chcieć zawsze oznacza móc.
Nie ma co ukrywać, Tommy Wiseau to bez wątpienia postać kultowa, która ma zagorzałych fanów, jednak zarówno oni jak i jego przeciwnicy wiedzą jedno – nie jest on ani dobrym aktorem, a tym bardziej reżyserem. Imponować może jego determinacja, nie sposób omówić mu posiadania pasji i charyzmy, jednak czy nie byłoby rozsądniej po prostu uznać za prawdę to, co mówili mu wszyscy wokół, czyli stary, jesteś świetnym gościem, ale nie nadajesz się do tego! Podobnie jak w przypadku Florence Foster Jenkins to pieniądze umożliwiły mu zrealizowanie swoich marzeń. I podobnie jak ona, podzieliły publiczność na fanów i gorących przeciwników.
Jednak talent nie jest czymś, co intrygowało w tych osobach, ponieważ żadna z nich go zbytnio nie posiadała. To, co w nich intrygowało i przyciągało, to coś zupełnie innego. No właśnie, nie jest tajemnicą, że po prostu lubimy ludzi, którzy są inni i tego nie ukrywają. Imponują nam ludzie, którzy brak talentu nadrabiają wiarą w siebie i pewnością. Mają oni w sobie magnetyzm, który sprawia, że inni ludzie lgną do nich nie obawiając się tego, że ktoś uzna ich za śmiesznych.
Czy jest to w porządku wobec tych, którzy rzeczywiście mają talent, ale brak im takich zasobów, jak wiara, pewność siebie czy po prostu pieniądze? Nie. Z drugiej strony wiadomo, że życie nie jest sprawiedliwe, a człowiek ma nie to, na co zasłużył, ale co sobie wywalczy. Historie takich ludzi jak Wiseau czy Jenkins pokazują nam przede wszystkim, że gdy czegoś się pragnie, to nie można kalkulować i owszem, można się bać, ale jeśli chce się kiedykolwiek coś osiągnąć, to przede wszystkim nie można temu strachowi się poddać.
Nie trzeba wielkiego wysiłku, aby zauważyć, że ów podziw dla oryginałów ślepo dążących do celu ma swoje ciemne strony. Gdy mamy do wyboru kogoś, kto mówi do rzeczy, ale nie jest w żaden sposób szczególny, większe zainteresowanie będzie budził ten, który może i gada od rzeczy, ale jest na swój sposób ciekawy. Gdybyśmy mieli stworzyć listę filmów na YB, które mają milionowe wyświetlenia, chociaż można odnieść wrażenie, że nikt na trzeźwo tego nie ogląda, to taka lista byłaby bardzo długa. Kto wie, czy nie jest tak dlatego, że ze wszystkiego na świecie najbardziej nie lubimy tego, co nudne i przewidywalne.
