Na dobrą sprawę żaden system, z którym mamy do czynienia zarówno jako dzieci jak i młodzi ludzie, nie przygotowuje nas do realnego życia. Gdy człowiek kończy edukację, następuje szereg zdarzeń, które ukazują mu, że praktycznie wszystko czego się uczył, nie ma zastosowania. Dlaczego tak się dzieje? Są dwie główne przyczyny takiego stanu rzeczy.
System edukacji daje nam prosty sygnał. Jeśli będziesz się starał i ciężko pracował, staniesz się najlepszym uczniem. To proste, logiczne i poniekąd sprawiedliwe. Wszyscy mają równe szanse i tylko od ucznia zależy, jak je wykorzysta. Tymczasem gdy człowiek zaczyna pracę zawodową, szybko orientuje się, że jest zupełnie inaczej. Piątkowi uczniowie pracują dla trójkowych. Wygrywają ci, którzy są skuteczniejsi, bardziej bezwzględni lub ci, którzy mają znajomości. Nieraz widząc ogłoszenie o pracę masz wrażenie, że jesteś idealnym kandydatem, wiesz, że rozmowa wypadła bardzo dobrze, a i tak dostajesz tą samą odpowiedź: „Mimo posiadanych wysokich kwalifikacji wybraliśmy inną osobę na to stanowisko”. I tutaj dochodzi druga przyczyna.
Życie nie jest ani logiczne ani sprawiedliwe. Geopolityk George Friedman opisał to bardzo dobrze w swojej książce Następne 100 lat : prognoza na XXI wiek. Wszyscy znający temat doskonale zdają sobie sprawę, że zdecydowana większość prognoz dotyczących zarówno polityki jak i gospodarki się nie sprawdza. Friedman wysunął następujący wniosek. Prognozy się nie sprawdzają, ponieważ ich twórcy zakładają, że ludzie postępują w sposób rozsądny i przemyślany, tymczasem jest zupełnie inaczej. Ludzkie wybory są najczęściej nielogiczne, niekonsekwentne, wynikają z błędnej interpretacji i niedopowiedzeń. Dopiero gdy człowiek tego doświadczy i dotrze to do niego, może powiedzieć, że zaczyna coś rozumieć z życia. Tym samym przypomina to szukanie zrozumienia w czymś, co zrozumiane do końca być nie może. I to właśnie sprawia, że życie – choć w założeniach nie powinno być trudne – staje się tak bardzo skomplikowane.
