Nie pozostawił po sobie żadnej książki. Nie napisał ani jednego zdania. Jego śmierć, podobnie jak cała życiowa działalność, budzi więcej pytań i wątpliwości niż gotowych odpowiedzi. Cała jego postawa udowadnia, że twierdzenie, iż jeśli nie tworzy się za życia wielkiego działa to zostanie się zapomnianym – jest błędna. Jednocześnie potwierdza słowa Angolou, iż ludzie zapomną, co im powiedziałeś, zapomną co zrobiłeś, ale nie zapomną, jak poczuli się dzięki tobie. On doskonale to rozumiał.

Sokrates, bo o nim oczywiście mowa, wybrał podobną drogę co Pyrron, chociaż ich motywacje były zupełnie różne. Pyrron był przekonany tylko o jednym, a mianowicie nie sposób być pewnym czegokolwiek, gdyż niemożliwe jest poznanie wszystkich właściwości danej rzeczy. Jeśli tak jest, to jedyną słuszną drogą jest wątpić i nie wypowiadać się z pewnością o czymkolwiek. Sokrates widział to bardzo podobnie. Wierzył jednak, że samo dociekanie – głównie poprzez pytania – choć nie pozwoli poznać wszystkich właściwości danej rzeczy, a nieraz będzie generować kolejne znaki zapytania, wystarczy człowiekowi, aby znalazł sens. O ile Pyrron zniechęcił się tym, że nigdy nie dogoni króliczka, Sokrates zaczął go gonić nie licząc na to, że kiedykolwiek go złapie.

Spuścizna, jaką pozostawił po sobie Sokrates to przede wszystkim umiłowanie nie tyle prawdy, ale dociekań owej prawdy. W tej metodologii cel jest niczym, a droga wszystkim. W końcu to droga zmienia człowieka, a nie docieranie do celu. To będąc w drodze człowiek doświadcza szczęścia, podczas gdy docieranie do celu sprawia, że częściej doświadcza zawodu. Tym samym Sokrates choć nie stworzył własnej szkoły filozoficznej, pozostawił po sobie coś o wiele cenniejszego, co sprawia, że wciąż o nim pamiętamy. Jego dziedzictwem jest umiłowanie doświadczenia.

Kolejne wieki to stopniowy proces, w którym filozofia coraz rzadziej gościła tam, gdzie powinna i z ulic przeniosła się w uniwersyteckie mury. Wykształcone umysły zaczęły ubierać ją w formę, która przestała być ciekawa i zrozumiała. Co nie zmieniło jednak faktu, że ludzie nie przestali filozofować. W końcu któż z nas choć raz nie zadał sobie pytania dlaczego albo czym jest prawda? Wiek XX, w którym powstały takie idee jak Sokrates Cafe, który mam przyjemność współtworzyć, sprawił, że dziedzictwo Sokratesa odżyło. Bo czy można uczyć filozofii? Jaki jest sens czytać niezrozumiałe dla przeciętnego śmiertelnika teksty, aby na końcu stworzyć kolejną rozprawę, której nie zrozumie nikt poza jej twórcą? Jednak spotkania z obcymi ludźmi, którzy nie boją się zadawać odważnych pytań, budowanie w sobie umiejętności słuchania, wnioskowanie i pielęgnowanie cierpliwości, by w końcu któregoś dnia powiedzieć bądź usłyszeć jedno zdanie, które zmieni twoje życie to z pewnością droga, którą Sokrates by pochwalił i za którą oddałby życie.