Świat jest okrutny. Życie jest bez sensu. Raz na jakiś czas każdemu z nas zdarza się wypowiedzieć lub przynajmniej zaświta nam w głowie takie mocne zdanie. Mocne nie tyle jeśli chodzi o samą treść, ale zasięg i objętość. Bo kim jest pojedynczy człowiek, aby mieć mandat na głoszenie takich stwierdzeń?

Łatwo nam zapomnieć, jak mały i ograniczony jest nasz świat. Wszystko, co się na nią składa to zazwyczaj jedna praca, jeden dom, jedna rodzina, jedna paczka wspomnień i nadziei na lepsze jutro. Tymczasem świat to miliardy innych prac, domów, rodzin, wspomnień i nadziei. Każdy osąd wartościujący o świecie jest więc niczym więcej niż pobożnym życzeniem. Każdy z nas widzi jedynie tysięczną część całości zwanej światem. Zresztą nawet gdybyśmy postanowili dowiedzieć się o świecie czegoś więcej, to nigdy nie starczyłoby czasu, aby poznać go dobrze nawet w niewielkiej części.

Wiedza o tym paraliżowała i podniecała jednocześnie wszystkie poprzednie pokolenia. Ileż istnień nie wie o naszym istnieniu! – pisał Pascal w „Myślach”. Wtórował mu Stanley Kubrick, który podczas kręcenia „Odysei kosmicznej” przyznawał, że idea że nie jesteśmy sami we wszechświecie jest równie pasjonująca jak ta, że możemy być w nim jedyni. No właśnie, a co z innymi światami?

Takie myślenie pozwala nam na uzyskanie unikalnej perspektywy, którą cenił sobie stoicyzm. Taka perspektywa to również broń obosieczna. Gdy człowiek zda sobie sprawę ze swojej małości, jego ego nie będzie zbyt zadowolone. Jednak taka świadomość jest głównym źródłem pokory, a stąd już tylko krok do spokoju.