„To najdotkliwszy cios, jaki fatum może zadać człowiekowi. Pragnienie bycia kimś innym niż tym, kim jesteśmy, silniejsze pragnienie nie może zapłonąć w ludzkim sercu” – pisał Sándor Márai w powieści „Żar”. Jakże mądre i prawdziwe są to słowa. Co zrobić, aby takie pragnienie nie zagościło na stałe w ludzkim umyśle?

Myślę, że każdy człowiek miał choć przez chwilę taką myśl – być jak ktoś inny. I nie ma znaczenia, kim jest: artystą, sportowcem, przedsiębiorcą czy pracownikiem produkcji. Potrzeba wielkiej uwagi i aktu samopoznania, aby nie dopuścić do tego, aby ta myśl przerodziła się w stałe pragnienie. Pragnienie to może być celowo podsycane w wyniku dobrych intencji. Młody kierowca wyścigowy chce być jak Michael Schumacher. Debiutujący pisarz marzy aby być jak Márai, a początkujący przedsiębiorca chce być jak Steve Jobs. Niestety, zawsze jest to pierwszy krok do zatracenia w sobie autentyczności, a to ona w dużej mierze odpowiada za naszą kreatywność.

Isaac B. Singer pisał:

Na dobrą sprawę te słowa znajdują zastosowanie wobec każdego. Dwóch ludzi może mieszkać w tym samym mieście, mieć podobną pracę i pochodzenie, jednak ich myśli, postrzeganie i doświadczenie są zawsze różne. Dopóki będę o tym pamiętał, mogę poszanować ich indywidualność, a w końcu zaakceptowanie drugiego człowieka takiego, jakim jest, bez chęci zmian i porównań wciąż pozostaje największym aktem szacunku, jaki mogę mu okazać.

To takie podejście typowo polskie, wskazujące na sporą niedojrzałość. Gordon Ramsay to Gordon Ramsay. Gdybyś nazwał go drugim Jamie Olivierem, dałby ci – całkiem słusznie – w twarz, chociaż twoje intencje mogły być dobre. Tymczasem w Polsce debiutujący pisarz musi być nowym Hłasko, a aktor polskim Bradem Pittem – przykłady można mnożyć w nieskończoność. Człowiek, który prawdziwie szanuje samego siebie, nigdy nie będzie szukał porównań. Twórczość innych ludzi będzie dla niego inspiracją, w końcu nie da się tworzyć z niczego. Jednak nie pozwoli sobie na kopiowanie, ponieważ autentyczność zawsze pochodzi z wnętrza. I choć w pierwszej chwili może się wydawać, że upodabnianie się do innych będzie tworzyło wspólnotę, a chęć indywidualnego rozwoju będzie przyczyną oddzielenia, w rzeczywistości jest zupełnie na odwrót. Im bardziej wyjątkowy staje się dany człowiek, tym większe odczuwa podobieństwo do innych ludzi, ponieważ ceni ich indywidualność.

A najlepszym podsumowaniem niech będą piękne słowa Emiliana Kamińskiego: