– Wiesz, zawsze gdy słyszę tą piosenkę, myślę o tobie. – mówi.
Patrzę na nią nie mogąc ukryć zdziwienia. Nie daje mi to spokoju przez długi czas. To były ważne słowa, które usłyszałem 7 lat temu. Słowa powiedziane przez ważną dla mnie osobę. Które zrozumiałem dopiero niedawno.
Posłuchaj.
Piosenka, o której mowa, to „Wieża radości, wieża samotności”:
To było w czasach, gdy stosowałem mnóstwo wizualizacji i afirmacji, a więc wyobrażałem sobie jaki będę kiedyś, aby móc wreszcie być szczęśliwy. Wydawało się to w pełni logiczne. Jeśli nie jesteś szczęśliwy z tym, co masz, należy ustalić sobie cel lub wizję, do której należy dążyć. To ona będzie motywować do działania. Mogę być dzisiaj mały, ale któregoś dnia będę duży. I będę szczęśliwy. Co więcej, mogę to robić w stosunku do wszystkiego. Tworzyć obrazy idealnego partnera, pracy, stylu życia. Mogę stworzyć cały świat. Jest tylko jedno ale. Jest to pułapką.
Życie poza iluzją.
Pułapka ego to znana metafora pogoni za horyzontem. Ona nigdy się nie kończy. Nie ma mety, którą możesz osiągnąć. Ideał jest bardzo pociągający, jednak jest tylko i wyłącznie ucieczką. Ucieczką od szarej rzeczywistości, która może cię przytłaczać. Mały świat, w którym nie ma uśmiechów widocznych na wszechobecnych reklamach. W którym jest mnóstwo drobiazgów absorbujących twoją uwagę. Który nie jest tak atrakcyjny jak ideał, o którym marzysz.
Gdy wyobrażenie przesłania ci prawdę.
Świadome życie to umiejętność patrzenia na świat takim, jaki jest. Większość ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy, ale żyje ideałami na co dzień. Dziecko, które nie czuje się kochane, choć żyje w tak zwanej dobrej rodzinie. Czuje się źle, bo rodzice zawsze widzieli w nim przyszłego lekarza, a on poszedł na filozofię. Kobieta, która jest w związku, ale wewnątrz czuje zawód, bo partner nie sprostał wymaganiom jej wizji. Gwiazda, które popełnia samobójstwo, bo ludzie kochają wizerunek, a nie ją samą. Wczasy, które planowałeś w każdym szczególe, a krajobraz nie okazał się tak zachwycający, jak oczekiwałeś. Zawsze istnieje ryzyko, że spotka cię zawód, jeśli żyjesz oczekiwaniem i wizerunkiem. A jeśli nie spotka, to automatycznie zaczynasz żyć w strachu, że nie będzie tak jak oczekujesz.
Ta chwila.
Budda nauczał, że oświecenie jest niczym innym jak stopniowym pozbyciem się iluzji. Życie bez wyobrażeń to nie życie bez ambicji. To życie, które stwarza się na nowo w każdej chwili. To życie, w którym nie ma miejsca na zawód. Nie możesz się zawieść, jeśli nie żywisz oczekiwań. Gdy idziesz przez świat całkowicie uważny, widzisz więcej. Dostrzegasz i rozumiesz. Koniec wyobrażeń i oczekiwań jest jednocześnie początkiem przebudzenia. Jest dotknięciem wieczności, które jest bezkresną chwilą. Jest momentem zrozumienia, który staje się sensem życia.
Gdzie jesteś?
Czy tkwisz zamknięty w wieży, która chroni cię przed światem? Czy tak bardzo pokochałeś swoje wyobrażenia, że rzeczywistość stała się nieznośna? Czy przypadkiem nie uciekłeś z tego życia? To bardzo ważne pytania. Jeśli tak, to wiedz jedno. Ono wciąż czeka na to, abyś na nie spojrzał, zrozumiał i je pokochał. Takie, jakim jest.
