„Bo nie zawsze się żyje, jak by człowiek chciał, tylko jak się musi. Człowiek życia sobie nie wybiera, życie samo wybiera człowieka wedle swojej woli, kto mu do czego potrzebny”. – Wiesław Myśliwski, „Kamień na kamieniu”.

Czytając poradniki z zakresu psychologii osiągnięć, rozwoju osobistego czy też studiując biografie ludzi sukcesu można napotkać na sformułowanie, że życie człowieka jest efektem jego wyborów. Innymi słowy, nikt – poza nim samym – nie jest odpowiedzialny za to, jak wygląda jego życia. Jesteś biedny? To efekt twoich przekonań i powziętych decyzji. Wykonujesz pracę, której nie lubisz? Widocznie nie masz odwagi wybrać tej właściwej. Wciąż jesteś sam? Widocznie sam tak wybrałeś. Taki sposób rozumowania tłumaczy wiele kwestii, jednak jest błędny.

Błąd polega na pominięciu jednej możliwości. Nikt przy zdrowych zmysłach nie pracuje na kasie za minimalną stawkę, ponieważ wybrał sobie to zajęcie. Robi to, ponieważ musi. To nie jest wybór, a konieczność, przed którą postawiło go życie. Myślenie o tym, że każdy ma zawsze wybór, pomija też kolejną możliwość. Że ktoś zrobił wszystko, absolutnie wszystko, co jego mocy, ale okazało się to nie być wystarczające, aby dokonać zmiany. Że ktoś spędził wiele lat swojego życia rozkręcając firmę, pisząc książkę, studiując ze świetnymi wynikami, ale firma upadła, książka nie odniosła sukcesu, a pracy po studiach i tak nie ma. Nie ma tutaj miejsca na jakikolwiek wybór.

Największą wartością, jaką daje nam literatura, jest akceptacja. Jest to zarazem główny powód, dla którego cały świat psudocoachingowy ma tak fatalną passę. Bo pseudocoach nigdy nie powie: „Rozumiem, nie wyszło. Zrobiłeś wystarczająco”. On powie, że dostałeś informację zwrotną i musisz zapierdalać dalej, bo widocznie nie dałeś z siebie wszystkiego i dokonałeś złych wyborów. Czas na kolejne! Gdzie tu miejsce na pokorę i tą tak utęsknioną akceptację?

Jednakże żadna z opisanych wyżej sytuacji nie jest tak naprawdę beznadziejna. Zarówno konieczność wykonywania niechcianej pracy jak i porażka w dążeniu do celu bywają najczęściej punktami zwrotnymi. Podejście pseudocoachingowe mówi: jeśli coś ci nie odpowiada, zmień to. Jednak zmiana może nie być po prostu możliwa. Wtedy jest miejsce na drugie, dojrzalsze podejście. Nawet jeśli coś mi nie odpowiada, to i tak czegoś mnie to uczy. Skoro rzeka przepływa przez moją drogę, to jest to część mojej drogi i muszę ją przepłynąć zamiast szukać mostu. To podejście jest niczym innym jak akceptacją życia i tym punktem zwrotnym, o który w życiu chodzi. Tego Ci życzę.