Życie to jedna wielka gra. Masz w życiu to, co wynegocjujesz – możemy wyczytać w niejednym poradniku biznesowym. Brzmi to dość brutalnie, jednak nie sposób odmówić tym twierdzeniom racji. Każdy z nas w coś gra, świadomie czy też nieświadomie. Każdy chce zrealizować swoje cele i interesy, jedni robią to skuteczniej, inni nie.

Na ile mogę sobie pozwolić? To pytanie przyszło mi do głowy, gdy w zeszłą niedzielę nie zamieściłem wpisu ani informacji o tym, że go nie będzie. Na ile mogę sobie pozwolić, innymi słowy na jaki stopień nic nie robienia mógłbym sobie pozwolić, aby nie utracić czytelników? W moim przypadku sprawa jest o tyle prosta, że jest to kameralny niedzielny blog, który czyta kilkaset ludzi miesięcznie. Szybciej traciłby czytelników, gdyby było ich tu więcej. Był taki czas, gdy miałem ambicję aby ten blog docierał do tysięcy ludzi, dopiero teraz zrozumiałem, że nie byłoby to najlepszym rozwiązaniem. Nie oznacza to, że nie mam ambicji, są projekty, w których chciałbym docierać do szerszej rzeczy ludzi, jednak ten blog nim nie jest.

Pytanie na ile mogę sobie pozwolić jest de facto pytaniem, ile mam w życiu wolności? Osoba publiczna, której każdy krok jest śledzony i komentowany pod tym względem ma wolności najmniej. Owszem, posiada duży wpływ i oddziaływanie jednak ceną jest jej wolność. Dlatego też zawsze przerażała mnie wizja wielkiej sławy i ciążącej na niej odpowiedzialności. Jednak to też nie jest takie oczywiste, ponieważ są ludzie bardzo znani, którzy potrafią robić swoje jak i zupełnie anonimowi, którzy z obawą dokonują każdego kroku. To właśnie dlatego pytanie brzmi na ile mogę sobie pozwolić, a nie na ile inni mogą mi pozwolić. Ponieważ ostatecznym wyznacznikiem jesteśmy my sami.