Jeśli nie spełniam twoich oczekiwań, nie obrażaj się. Przecież to są twoje oczekiwania, a nie moje obietnice – powiedział kiedyś Christian Friedrich Hebbel. Lubię te słowa, ponieważ dobrze opisują one dynamikę zmian w naszym życiu. W końcu czy nasze życie nie składa się w znaczącej mierze właśnie na oczekiwaniach?

Momenty, w których możemy całkowicie odpuścić i pozwolić otoczeniu być takimi, jakie są zdarzają się niezwykle rzadko. Zazwyczaj żyjemy według pewnych scenariuszy, które możemy określić jako oczekiwania. Oczekiwania lepszego życia, określonych zachowań względem siebie i innych. Chociaż zdajemy sobie sprawę z nierealności pewnych oczekiwań – przykładowo dobrej pogody podczas urlopu – to i tak będziemy czuli się zawiedzeni, gdy nie zostaną spełnione. I tutaj pojawia się kluczowe pytanie, czyli jak wygląda moje prawo do posiadania oczekiwań względem drugiej osoby.

Relacja z drugim człowiekiem nigdy nie jest układem, w którym się tylko zyskuje. Każda wzajemność coś nam daje, ale również zabiera. Zyskujesz wartościowe towarzystwo, ale kosztem swojej samotności itd. Pomijam sytuacje, gdy obie strony coś zyskują na spełnieniu oczekiwań jednej strony. Zatem czy mam zatem prawo oczekiwać, że ktoś będzie zaspokajał moje potrzeby, jeśli będzie to wymagać z jego strony poświecenia i robienia czegoś wbrew sobie? To największe wyzwanie każdej relacji. Każdy chciałby, aby wszystko odbywało się na zasadzie równego sprawiedliwego podziału, ale życie rzadko kiedy przybiera taki modelowy kształt.

Ktoś może powiedzieć, że życie wymaga poświeceń i czasami trzeba dać coś więcej od siebie. Jednak apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc jest szansa, że całe życie spędzi się w takiej postawie. Kto wie, czy znalezienie rozwiązania tego dylematu nie jest właśnie odpowiedzią na kluczowe pytanie pod tytułem: Jak żyć?