To nie twoja sprawa. Często w sporach można usłyszeć ten argument. Nijako zamyka on nam usta i trzeba zdobyć się na spory wysiłek, aby wykazać, że jest inaczej. Napotykamy na to stwierdzenie nader często, gdyż w naszej europejskiej cywilizacji poczucie oddzielenia jest mocno widoczne. Chciałoby się powiedzieć niestety.

Kult jednostki i indywidualnych osiągnięć widoczny w naszej kulturze sprawia, że zamykamy się przed światem coraz bardziej. Dopóki nikogo nie krzywdzę, to jest tylko i wyłącznie moja sprawa – właśnie ta zasada stoi na straży wolności współczesnego człowieka, który nie jest w stanie przyjąć do wiadomości, że świat nie jest zbiorem układów zamkniętych, ale jednym wielkim tworem wzajemnych zależności. Człowiek, który traktuje siebie jako wyjątkowy twór nie jest w stanie przyznać, że jest częścią naturalnego ekosystemu.

Taka postawa wynika jednak nie z jego poczucia własnej wartości, ale z lęku. Ponieważ to ucieczka od odpowiedzialności stoi za przekonaniem, że to jest tylko i wyłącznie moja sprawa. Wtedy nie muszę się z niczego i przed nikim tłumaczyć i mogę żyć w błogim przeświadczeniu, że słowa, których nigdy nie wypowiem nie wrócą rykoszetem, a efekty moich skrytych działań nie wypłyną na wierzch.

To pokazuje, jak wiele jest jeszcze do zrobienia. Jak bardzo oddalamy się od zrozumienia współczesnych problemów i rozwiązania ich na dobre. To doskonały moment, aby filozofia, która przez wieki pozwalała nam rozszerzać swój sposób myślenia tak, aby umieć wychodzić poza wąskie mury własnego ja, uświadomiła nam na powrót, że czas znowu zacząć myśleć w szerszych kategoriach. Tylko czy nie jest to już łabędzi śpiew?