Gdy byłem mały, zdarzyło mi się kilka razy wejść do kuchni czy pokoju i zastać tam moją mamę. Nie robiła absolutnie nic, po prostu siedziała i patrzyła przed siebie. Któregoś razu zapytałem ją, co właściwie robi. Odpowiedziała, że nic, po prostu lubi czasami posiedzieć sama ze sobą. Nigdy nie czytała książek o zen, medytacji czy uważności, a mimo to sama odkryła jeden z lepszych sposobów samopoznania.

Życie niezbadanie nie jest warte przeżycia – miał powiedzieć Sokrates. Jest wiele sposobów na zbadanie swojego istnienia. Dwa najważniejsze do samoobserwacja, drugi to poznanie siebie w działaniu. Przez wieki pierwszy sposób cieszył się powodzeniem. Mistycy, filozofowie i pustelnicy poprzez lata spędzone na kontemplacji dochodzili do kluczowych przemyśleń. Jednak ostatnie dziesięciolecia to dość gruntowne odejście od tej metody.

Żyjemy w kulturze działania. Warsztaty są droższe i cenniejsze od wykładów. To czasy kultu ekspertyzy, którą się osiąga poprzez setki godzin pracy i nauki. W takim duchu każda chwila spędzona na czystej kontemplacji wydaje się być marnotrawstwem najcenniejszego zasobu, jaki mamy. Życie nie jest jednak czymś, na to możemy dostać jedną pewną receptę. Pełnia życia to całe spektrum, w którym jest miejsce zarówno na działanie jak i jego brak. Dobrze jest w życiu zarówno wyznaczyć sobie cel i go osiągnąć jak i czasami po prostu coś z hukiem przepieprzyć.