Każdy z nas to robi. To, jak często, zazwyczaj zależy od naszej sytuacji. Zdarza się nam to najczęściej, gdy dzieje się źle lub gdy nic się nie dzieje. Można powiedzieć, że scenariusze, podczas który robimy to najczęściej to albo złe scenariusze albo ich całkowity brak. Teraz warto odpowiedzieć sobie na pytanie: dlaczego fantazjujemy?

Fantazjowanie jest bardzo dalekie od lansowanej idei tu i teraz, jest wręcz jej największym zagrożeniem i przeciwieństwem. Jednak, chociaż fantazjowanie zawsze zabiera nas z chwili obecnej, pełni wiele ważnych ról. Dzięki niemu mamy możliwość rozgrywania w swoim umyśle wielu potencjalnych scenariuszy i badać swoje reakcje na te scenariusze. To właśnie fantazjowanie było przez wieki tą jedyną bronią, jakiej nie można było pozbawić człowieka, którego zakuło się już w kajdany.

Jest również pewien paradoks w puszczaniu wodzy swojej fantazji. Nasze wielkie marzenia są czasami zupełnie poza obecną skalą naszego umysłu. Wtedy jedynie traktowanie ich w kategoriach fantazji pozwala w pewnym momencie uwierzyć w ich potencjalną realność. Fantazja jednak jest przede wszystkim źródłem dwóch potężnych sił. Pierwsza z nich to nadzieja. Początkowo nikła, z czasem coraz większa, aż w pewnym momencie zakrawająca o pewność, że kiedyś moja fantazja się ziści. A druga to tęsknota, która jest pochodną tej pierwszej. Tęsknota potrafi być równie silna i potężna, jedyną różnicą jest rodzaj posiadanej motywacji.

Jednym z największych atutów fantazji jest jej unikalność. Rzeczywistość jest podobna lub taka sama dla wszystkich, tymczasem fantazja jest zrozumiała jedynie dla mnie. Co więcej, nikt poza mną nie zobaczy jej nigdy w takiej formie, bo nawet jeśli kiedyś się ona spełni, to na pewno nie stanie się to w takiej samej postaci.

Podsumowując, fantazja może być zarówno ucieczką, jak i drogą wiodącą ku nowemu. Bez wątpienia umieć marzyć na jawie to sztuka i wyzwanie. I jednocześnie wielkie ryzyko, bo można w ten sposób zarówno przegapić życie, jak i przeżyć je w pełni świadomie.