Pamiętam jak dwa lata temu usuwano peerelowski pomnik w pobliskiej dzielnicy. Nie wiem czy była to decyzja odgórna czy ktoś z dołu postanowił się wykazać i w ramach rewizjomizmu historycznego usunąć to komunistyczne dzieło. Do dzisiaj pozostały gołe fundamenty, na których zagospodarowanie nikt nie ma pomysłu. Realizacja rewizjomizmu historycznego w polskim wydaniu jest bardzo toporna, bo o ile ma sens rozliczać i zmierzać się ze swoją przeszłością to ewidentną głupotą jest ją wymazywać lub zmieniać. Niestety wielu z nas robi to samo w codziennym życiu.
Każdy z nas miał w swoim życiu etap, z którego nie jest szczególnie dumny. Czasami robiliśmy głupie rzeczy, czasami po prostu byliśmy trochę głupi i naiwni. Samo przypominanie sobie tych momentów może nawet przynosić ból. Jednak to również my. Fakt, że ktoś jest teraz dyrektorem marketingu nie oznacza, że musi wstydzić się tego, że parę lat temu tańczył pogo w klubie rockowym. To, że ktoś staje się rozpoznawalny nie oznacza że musi wyczyścić sieć ze wszystkich zdjęć, które nie przedstawiają go w idealnym świetle. W tym drugim przypadku problematyczne może być to, że nieraz świat właśnie tego oczekuje i zacznie nas idealizować.
W „Krótkim filmie o miłości” jest taka ładna scena, w którym główna bohaterka obserwuje samą siebie przez lunetę z mieszkania naprzeciwko. Sama jest w tym momencie mocno nieszczęśliwa więc postawania sama do siebie podejść i pocieszyć. Dokładnie taki mechanizm jest nam potrzebny, o ile nie pocieszenie to pogodzenie z sobą i głęboka akceptacja wszystkich momentów i zdarzeń, które były naszym udziałem. O ile trudno wymagać tego od polityków, my sami możemy się o to postarać.
