Tego wpisu miało nie być. Nie miałem za bardzo siły i czasu aby dokładnie śledzić przebieg całej akcji, zerkałem tylko na nagłówki i widziałem wybrane komentarze. Postanowiłem wtedy nie zabierać głosu w dyskusji odnośnie sensu uprawiania himalaizmu. Po części z uwagi na towarzyszące jej emocje. Po części ponieważ o nim niewiele wiem, jednak głównie dlatego, że nie miałem do powiedzenia nic poza tym, co zostało już powiedziane. Jednak tyle razy pisałem o tym, że warto żyć w życiu dla momentów wysokiej jakości, że pasja jest w życiu ważna, że postanowiłem jednak ten temat poruszyć. Nie po to, aby rozstrzygnąć, kto ma rację, ale przynajmniej przybliżyć się do tego, co możemy nazwać zrozumieniem.
Rozumiem miłość do gór. Przeszedłem samotnie Orlą Perć i było to jedno z najlepszych doświadczeń w moim życiu. Zdaję sobie jednak sprawę, że te kilka godzin wysiłku w lipcowym słońcu to mniej niż pół procenta wysiłku, jaki trzeba włożyć w wejście na górę cztery razy wyższą. Tragiczny finał wyprawy Tomasza Mackiewicza sprowokował dyskusję, która nigdy się nie zakończy. Pytanie, na które wszyscy starają się odpowiedzieć brzmi: czy było warto? Oczywiście wątków jest o wiele więcej, tym bardziej, że alpinista miał rodzinę. Zrozumiałe są więc głosy, że jej los powinien być dla niego ważniejszy niż ambicja zdobycia jakiegokolwiek szczytu. Nie będę poruszał tego wątku, ponieważ jest zbyt wiele niewiadomych. Czy zostawił po sobie oszczędności, które pozwolą im żyć na odpowiednim poziomie? Czy jego rodzina sobie z tym poradzi? Nie znamy odpowiedzi na te pytania, dlatego dyskutowanie o tym nie ma większego sensu. To, co możemy jednak zrobić, to postarać się odpowiedzieć na kluczowe pytanie.
W filmie „Everest” John Krakauer zadaje uczestnikom wyprawy proste pytanie: Dlaczego to robicie? Pada kilka niepewnych odpowiedzi. „Robię to ponieważ to jedyna góra, jakiej nie zdobyłam”, odpowiada jedyna kobieta w całej ekspedycji. Inny uczestnik mówi, że chce w ten sposób zainspirować dzieciaki, które podarowały mu flagę, którą ma zatknąć na szczycie. Ktoś odpowiada, że wchodzi na Everest, ponieważ Everest jest. Krakauer zdaje sobie sprawę, że nikt nie odpowiada mu szczerze i przestaje drążyć temat. On sam jest reporterem i podróżnikiem, jego motywy są czytelne. Ma za zadanie to opisać, a aby zrobić to wiernie, musi też tego doświadczyć.
Długo zastanawiałem się nad tym pytaniem. Dlaczego to robią? Żaden z argumentów przeciwników himalaizmu mnie nie zadowala. Nie sądzę, by był to głód adrenaliny, chęć zdobycia uznania czy sławy. Są łatwiejsze, bezpieczniejsze i tańsze sposoby zaspokajania takich potrzeb. Jedyna odpowiedź, która mnie zadowala jest następująca. Oni robią to, ponieważ to kochają. A na pytanie, dlaczego kochasz nie da się w zadowalający sposób odpowiedzieć. Mogę powiedzieć, ze kocham kogoś, ponieważ jest dobry, można na nim polegać itd., ale mogę też znaleźć równie ważne argumenty przeciw danej osobie. Bo w każdym są wady, które nas irytują, działają na nerwy, a momentami budzą naszą nienawiść. Jednak miłość sprawia, że i tak jesteśmy z tą osobą. Mówiąc inaczej, nie ma jednego ani wielu powodów miłości. Gdy się w kimś zakochujemy, nie wiemy nic o danej osobie, a jednak pojawia się to uczucie. Tak samo, gdy alpiniści po raz pierwszy weszli na szlak, pokochali tę czynność. Kocha się za nic. Tłumaczenie tego uczucia jest jak opisywanie muzyki słowami. Jednak nie ma potężniejszej siły kierującej człowiekiem niż właśnie miłość. I zapewne zdają sobie z tego sprawę ich rodziny. Miłość do gór zawsze będzie silniejsza niż wszystko inne. I dla nich na zawsze pozostanie tym, dla czego warto zginąć w pierwszej kolejności. A jeśli już mówimy o zginięciu za jakąś sprawę, to nie ma nic cenniejszego.
