Gdy byłem w liceum, miałem dodatkowe godziny angielskiego. Pamiętam, że na pierwszych zajęciach prowadzący postawił jeden warunek. Nie wolno było używać słowa „nice”. Jak sam mówił, nie znosi tego słowa, ponieważ nic ono nie wnosi i jest zupełnie nijakie. Wtedy wydawało mi się to jego dziwactwem, dzisiaj rozumiem już jego tok rozumowania.

Żyjemy w takich ładnych czasach. Wszystko wokół stara się być ładne, miłe i przyjemne. Lepiej nie podnosić zbyt trudnych kwestii, bo wzbudzają one zbyt duże emocje. Marketing i design zadbały o to, aby otaczający nas świat można było określić właśnie tym słowem. It’s nice. Nawet filmy nominowane do Oscarów są ładne. Dobrze zagrane, wyreżyserowane i napisane. A jednak czegoś brakuje.

Gdy 33 – letniemu Francisowi Copolii powierzono ekranizację „Ojca chrzestnego”, nie myślał w kategoriach nakręcenia ładnego filmu. Jak wspomina, bał się do samego końca, że film zostanie odebrany jako zbyt teatralny, sztuczny i przerysowany, gdyż takie głosy krążyły w kuluarach planu filmowego. Jednak postanowił zaryzykować i to ryzyko się opłaciło. To właśnie wyróżnia wielkie dzieła od tych ładnych. To pierwsze jest odważne, ponieważ decyduje się wziąć na siebie ryzyko. To drugie jest po prostu ładne.

Tego nam dzisiaj brakuje. Rzeczy, ludzi i dzieł z wyrazem. Nawet loga przerabia się w ramach rebrandingu na proste, ładne, ale coraz mniej oryginalne znaki. To nie jest łatwe, bo wzięcie na siebie tego ryzyka nieraz sprawi, że narazimy się na krytykę, śmieszność czy wykluczenie. Jednak bez tego grozi nam zalew przeciętności i monotonii. Jednakże taki akt odwagi – niezależnie od efektu końcowego – zawsze jest godzien uznania.